قرن گذار

قرن بیست و یکم قرنی ست که در یک روز با پنج نفر در پنج قاره صحبت می کنیم. قرن بیست و یکم قرنی ست که هر کدام از دوستان تو در یکی از قاره های دنیا زندگی میکنند. قرنی که آدم ها در هر روز شاید ده بار صندوق پستی یا ایمیل خود را باز میکنند.شاید که پیغام جدیدی رسیده باشد. تو گویی که همگی در انتظار پیغامی ناخوانده هستیم .جالب اینجاست که هر چه قدرت ارتباط در دنیا پیشرفت میکند˛ انسانها بیشتر به تنهایی خود پی می برند. از اختراع چرخ گرفته تا ماشین بخار˛ از تلفن تا اینترنت همگی منجر به نزدیکی انسانها شده اند. اما چه بسا که هر چه قدرت ارتباطی بیشتر˛ انسانها از هم دور تر شده اند. با این رویکرد این قرن را میتوان" قرن ارتباطات اما تنهایی" نامید! در این قرن می شود دور دنیا را نه در هشتاد روز نه در هشتاد ساعت که حتی شاید در کمتر از هشت ساعت پیمود. اما چرا و چگونه بشر چنین دورنمایی را در قرون پیشین از خود و دنیای خود ترسیم کرده است!؟ چنین به نظر می رسد که بشر در مرحله ی گذار است وبنا دارد از موقعیت فعلی به سوی جاودانگی در کهکشانهای دوردست دست یابد. با این رویکرد همنوا شدن با این موج که برآ مده از خردورزی بشر است راهی و یا شاید کمکی در تحقق این آرمان باشد.