پرده از هیکل فرو می افتد 

باد اشک را بر گونه های مریم می رقصاند 

کلامی از گلوگاه جدا نمی شود

پشت سر نمازِ سکوت است  و روبرو سکوتِ صلیب

در پسِ پشتِ نگاهِ مستِ شادمانش 

اندوهِ غمِ مادرانِ آبادیِ بالاییست 

دخترک 

با سیگاری نیمه افروخته بر لبانش

طعم گسِ شرابِ هماغوشی 

طعم تلخِ سیگار و فراموشی

تلفیقِ نارسِ انسانِ شادِ غمزده 

شورِ زنانه ی مردِ بهتان زده 

پیغمبر شهر افسانه ای با کلاه بوقیِ آزادی ت  

کجاست شمشیرِشادی ات 

کجاست آزادی ت 

از سم ضربه ی اسبان ترکمن تا بانگ ناقوس این شهر 

از جاده های شمال تا کوچه پس کوچه های این شهر 

از غبار اندوه سرزمین پدری تا رقص دخترکان این شهر 

آه پیغمبر شهر آرزوهای بر باد رفته 

مرداد این سال هم تمام شد

زمستان در راه است

تو اما استوار قدم بردار 

"بیتوته ی کوتاهیست" 
 تا کلبه ی لیلی   
 تا پیاله ی رستگاری

 "تا همان "مقصد بی مقصود

 ۹۱نیویورک- شهریور 

صبحانه در بِراد وِی
فِرِنچ تُست با طعم کوروش
گفتگوی دوستانه
یَشتِ  پَشتُم و حمله ی اعراب:

نیویورک- بهار ۹۱

ریشه هایش  را به خاک باغچه سپرد
خاک ش  را به مادرش
درخت ِ سرخوشِ میوه هایِ جاودانگی 

گاه در فراز تبت
گاه در فرودعزلت
گاه در این مجال اندک
شتاب را تجربه میکنیم و سکون را

برای اِلی

دستان سردش به روی آتش می لرزید
تنش خیس
چشمانش خسته
لبانش خشک

لرزان صدایم زد
و اینگونه بود که من
به ناگاه بیرون جهیدم از خوابِ لرزانِ صدایش

نمیدانم در کدامین صفحه تاریخ بود
یا در کجای محور جغرافیا
که
اسطوره ها پشت در پشت رنگ باختن آغاز کردند

و همانجا بود که
نه از اهریمن نشانی ماند ونه از اهورا نامه ای
نه رستمی ماند نه اسفندیاری
نه ترمه ای و نه قرآنی

مسیح در کلیسای اورشلیم از "ترس و لرز" سخن میگفت
و زرتشت در آتشکده از مرگ خدا

نمیدانم در کدامین تقاطع محور زمان و مکان بود
تو گویی که آخرین اسطوره را نیز به تقدیر سپردم
دیگر نه امیدی به خورشید که نمازش برم
نه صدایی از آسمان که دل به او بندم
تو گویی
که آواره گی از مرگ اسطوره ها آغاز شد
و دریوزه گی از مرگ خدا
آری ،اینچنین بود تقدیر ما

کلمات همچون اشک از گونه هایم سرازیر میشوند
و واژه ها چون خورشید به مردماکنم میتابند
نه
در این قافله مجال سخن گفتن نیست

در این ظلمات هیچ مجالی نیست
نه مجالی برای هوس
نه کلامی برای نفس

سوارِ سرگردانِ باشتین
سخن کوتاه کن
غافلان در راه اند