به سردی به هم مینگرند
دستان هم را میگیرند
دو بیگانه درجنگلی مه آلود

شعراز آنجا آغاز میشود
که دیگر قادر به سخن گفتن نیستم
نه با تو
نه با خود

در سوگ صدای برنخواسته از گلوگاه
سکوت را تجربه میکنند
مسافر و اسب خیالی

برای تو که نمیدانم کجایی

به دنیا قسم
که انسان دنیایی ست
با خشکی ها و دریا ها
دریایی ست
با نهنگ ها و ماهی ها
و زیبایی ست
با تمامی فراز و فرود ها

برای سیروس

اینجا کسی برای تو نمی نویسد
اینجا کسی برای تو نمیخواند
اینجا کسی برای تو نمیرقصد
اینجا کویر است وغربت
اینجا کویر̗غربت

مرا اما تو گویی میخواندم ندایی از دوردست
مرا باران مرا امید
مرا سایه مرا ایثار
مرا کلک و مرا آتش

صدایم کن مرا از پشت پرچین آرزوها


کالیفرنیا - چند روزی مانده به پاییز ۹۰

گاه احساس میکنم که دارم سرنگ عقلانیت رو به اجبار و درد در رگ هام فرو میکنم

آیات شادمانگی

خوشا به حال مادران آنگاه که فرزند را به آغوش میگیرند
خوشا به حال طبیبان آنگاه که دردی را فرو مینشانند
خوشا به حال نوزادان که به پستان ی دل بسته اند

خوشا به حال باران آنگاه که به گونه های تو می بارد
خوشا به حال آفتاب که برای توطلوع می کند
خوشا به حال اشک که از چشمان تو فرو میریزد

خوشا به حال ابر آنگاه که می غرد
خوشا به حال ابر آنگاه که میگرید
خوشا به حال ماهی که همواره در آغوش دریاست
خوشا به حال پاییز که زیباترین هاست

خوشا به حال بیداران
خوشا به حال رستگاران
خوشا به حال خوش حالان
خوشا به حال خوش حالان
خوشا به حال من
خوشا به حال تو

کالیفرنیا- شهریور ۹۰

به یکدیگر مینگرند
مسافرو اسب وجاده
در خاموشی کویر

خودم را زجر نمیدهم . مدت ها پیش یاد گرفتم برای شفای زخمهایم باید شجاعت روبرو شدن با آنها را داشته باشم. اما از وقتی عازم این سفر شده ام ، حس میکنم پازل خیلی عظیمی جلویم است و تکه هایش دارد کم کم ظاهر میشود، تکه های عشق، نفرت، فداکاری، بخشش، شادی و سوگ.... الان نمیتوانم ، چون درست درکش نمیکنم، اما وقتی کردم، حقیقت مرا آزاد خواهد کرد

پالو کوئیلو

کلمات اشک هایی هستند که نوشته شده اند. اشک ها کلماتی هستند که باید بیرون ریخته شوند. بدون آنها شادی تلالو خود را از دست میدهد و اندوه به پایان نمیرسد

-الف - پالو کوئیلو

کاش به هیئت یک سگ زاده میشدم
نیمه انسان نیمه سگ زاده شدن از بد اقبالی بود

□
سخن کوتاه کن ابله
در اورشلیم نیمه انسان نیمه خدا را سحرگاه به مسلخ میبرند

زمان را همچون آهن ذوب شده در حلقم فرومیریزند
و ثانیه ها را همچون پتکی به ستون فقرات م میکوبند

ساعت ها روزها فصل ها و سالها را گم میکنم اما من
در نی نی مردمکانت

سیاه مث جیغ
سیاه مث ته ته چاه
سیاه مث همون تعلیق عاشقانه ی لعنتی
سیاه مث بختک
سیاه سیاه م
رها شده در همون مختصات فرضی

کم‌کم تفاوت ظریف میان نگه‌داشتن یک دست
و زنجیر کردن یک روح را یاد خواهی گرفت.

این‌که عشق تکیه‌کردن نیست
و رفاقت، اطمینان خاطر.
...
و یاد می‌گیری که بوسه‌ها قرارداد نیستند
و هدیه‌ها، عهد و پیمان معنی نمی‌دهند.

و شکست‌هایت را خواهی پذیرفت
سرت را بالا خواهی گرفت با چشم‌های باز
با ظرافتی زنانه و نه اندوهی کودکانه

و یاد می‌گیری که همه‌ی راه‌هایت را هم‌امروز بسازی
که خاک فردا برای خیال‌ها مطمئن نیست
و آینده امکانی برای سقوط به میانه‌ی نزاع در خود دارد

کم کم یاد می‌گیری
که حتی نور خورشید می‌سوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری.

بعد باغ خود را می‌کاری و روحت را زینت می‌دهی
به جای این‌که منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد.

و یاد می‌گیری که می‌توانی تحمل کنی...
که محکم هستی...
که خیلی می‌ارزی.

و می‌آموزی و می‌آموزی

با هر خداحافظی
یاد می‌گیری...!

خورخه لوییس بورخس / مترجم : محسن عمادی

در انتهای دنیا
در نطفه گاه خورشید و زمین
در آن دوردست ترین
چشم به جهان گشودم

هراسناک از نبود تو
اندوهناک از خویشتن خویش
باری تنها آوای مرغکان بود و هیچ

همانجا
همانجا به خاک م بسپارید

تابستان ۲۰۱۱- پالوآلتو

مرا می باید که در این خم راه
در انتظاری تاب سوز
سایه گاهی به چوب و سنگ بر آرم
چرا که سرانجام
امید
از سفری به دیرانجامیده باز می آید
به زمانی اما
ای دریغ
که مرا
بامی بر سر نیست
نه گلیمی به زیر پای

از تاب خورشید
تفتیدن را
سبویی نیست
تا آب اش دهم
و بر آسودن از خستگی را
بالینی نه که بنشانم اش

مسافر چشم به راهی های من
بی گاهان
از راه بخواهد رسید
ای همه ی امید ها
مرا به بر آوردن این بام
نیرویی دهید

-الف. بامداد

دیندار یا سکولار

سکولارم امشب ، خواب ندارم امشب
خواهی که یابیم مست در بیشه زارم امشب

یک چند نماز و مسجد و کشف و سجود
نک حالی به خودم دادم و در آسمانم امشب

- شیخ سحاب الدین یعقوبی

بر آنم که عزمی دگر نهم، گر خدا خواهد